در علم اقتصاد، ضریبی به نام ضریب استهلاک داریم. این ضریب نشان می دهد که سرمایه ما چه قدر تحلیل رفته است. وقتی شما خودرویی، تهیه می کنید. بعد از گذشت مدتی مثلا یکسال فرسوده شده و دیگر ارزش گذشته را ندارد. سرمایه ملی هم به همین شکل است. هر چه قدر ضریب استهلاک در کشوری بالا باشد. از ثروت ملی آن کشور در طول زمان کاسته می شود. معمولا، عمر متوسط ساختمان در کشورهای توسعه یافته 70 سال است. ولی در کشور ما 20 سال، این نشان از استهلاک بالای سرمایه در کشور ماست. که باید از منبعی تامین شود. این امر، باعث از بین رفتن بودجه ملی کشور می شود. بودجه ای که باید صرف پروژه های عمرانی شود. صرف تعمیر و نگهداری آن می شود. لزوم نظارت و انجام کار صحیح، حین ساخت کمک می کند تا در آینده هزینه کمتری انجام دهیم. چیزی که شاید امروز قابل دیدن نباشد.
اخبار را که پیگیری می کردم، بیمارستانی را نشان می داد که عمر چندانی از ساخت آن نگذشته بود ولی به مرحله تعمیرات رسیده بود و چون بیمارستان یک سرویس 24 ساعت است. نمی توان به راحتی ساختمانهای دیگر آن را تعطیل کرد. در این تصویر نشان می داد که بخش اورژانس در حالی که بیمار در حال استراحت است. تعمیرات انجام می شود و صدای ناهنجار تعمیرات به گوش می رسد. مخل آسایش بیماران است و همچنین باعث از بین رفتن رفتن استیلیزاسیون که در اثر گرد و غبار اتفاق می افتد. می شود این نمونه بارزی از بی توجهی به امر ساخت است چیزی که امروز پرسود(بی توجهی به مقررات و استاندارها) به نظر می رسد در آینده پر هزینه تر خواهد بود.
